Αρχιτέκτονες: Διονύσης Σοτοβίκης, Κίρκη Μαριολοπούλου | Συνεργάτες Αρχιτέκτονες: Μυρτώ Τζώρτζη | Κατασκευή: Διονύσης Σοτοβίκης | Φωτογράφοι: Βαγγέλης Πατεράκης |2009
«Η Αρχιτεκτονική οφείλει απλώς να διαχειρίζεται χώρους ή οφείλει να έρευνα ψυχολογικά και πνευματικά διλήμματα, να προτείνει νέους τρόπους για να ξαναδούμε τη ζωή μας, τον εαυτό μας και κατ’ επέκταση την κοινωνία που μας περιβάλλει?»
Αυτό ήταν το βασικό ερώτημα πάνω στο οποίο βασίστηκε ο ανασχεδιασμός αυτού του διαμερίσματος στο Νέο Ψυχικό.
Στον κεντρικό άξονα του σπιτιού ένας τοίχος δημιουργεί εκατέρωθεν τους δύο κύριους χώρους του σπιτιού. Από την μια πλευρά το καθιστικό , την τραπεζαρία, την κουζίνα και ένα μικρό γραφείο και από την άλλη τον προσωπικό χώρο του ιδιοκτήτη , την κρεβατοκάμαρα και το μπάνιο του. Τους δύο αυτούς χώρους διατρέχει μια λεπτή διάφανη γραμμή που «ενοποιεί» οπτικά και εννοιολογικά το κρεβάτι με τον καναπέ, τον νεροχύτη με το νιπτήρα, το ντους και την λεκάνη με τον καναπέ και το σαλόνι αντίστοιχα.
Ποιά είναι η ψυχολογική σύνδεση μεταξύ του καναπέ και του κρεβατιού μας? Ποιά είναι αυτή η λεπτή η διάφανη γραμμή που τα διαχωρίζει, αλλά και πώς κάποιος θα μπορέσει να την υπερβεί?
Καθώς λοιπόν οι επιμέρους αυτοί χώροι παραλληλίζονται, έρχονται αντιμέτωποι ο ένας με τον άλλο, αποκαλύπτοντας τα κοινά μεταξύ τους σημεία καθώς και τις διαφορές τους. Η διαφάνεια δεν υπάρχει πια μόνο προς τα έξω αλλά εισβάλλει και στα ενδότερα τονίζοντας την ανάγκη να «κοιτάμε» προς τα έξω αλλά και να «βλέπουμε» μέσα μας ταυτόχρονα.
Μας δίνεται λοιπόν η δυνατότητα να βιώνουμε ταυτόχρονα 2 ή και περισσότερους χώρους, ξέροντας ότι ανά πάσα στιγμή μπορούμε να επιλέξουμε να απομονωθούμε μετατρέποντας τη διαφάνεια σε αδιαφάνεια με το πάτημα ενός κουμπιού.
Ένα διαμέρισμα το οποίο δεν προσπαθεί να δώσει απαντήσεις ή να προτείνει νέα αισθητικά δεδομένα, το οποίο δεν προσπαθεί μόνο να είναι αρχιτεκτονημένο, σύγχρονο ή πρακτικό, αλλά να επισημάνει ,τονίζοντας ολους αυτους τους ψυχολογικους φραγμους , την αναγκη για επαναπροσδιορισμο των δεδομένων .