Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα, δίπλα σε ένα τρυφερό βράχο που ακόμα και σήμερα είναι πάντα δίπλα μου. Οι άλλοι την φωνάζουν Μάρω. Εγώ μαμά.
Μεγαλώνοντας ήθελα να γίνω στην αρχή ποδοσφαιριστής, μετά γιατρός, σχεδιαστής ρούχων, επίπλων, αλλά ταυτόχρονα ήμουν πρόσκοπος, ορειβάτης και κρυφός παρατηρητής των συναισθημάτων μου, προτού καταλήξω να σπουδάζω αρχιτεκτονική στην ΑΑ στο Λονδίνο.
Εκεί, γνώρισα άλλους τρόπους και τόπους σε ό,τι αγαπούσα.
Γυρίζοντας στην Αθήνα, γνώρισα τον Χαραλάμπους και τον Κεσσανλή, αλλά και δούλεψα για τέσσερα χρόνια στην κατασκευαστική εταιρεία του πατέρα μου, θέλοντας να κατανοήσω πώς χτίζεται ένα κτίριο, αλλά και πώς κερδίζονται αυτά τα εκτυπωμένα χαρτάκια, που μέχρι τότε ήξερα δημιουργικούς τρόπους να τα χαλάω.
Στη συνέχεια σταμάτησα να δουλεύω με τον πατέρα μου, άρχισα να συνεργάζομαι με τον αδερφό μου αλλά και αυτό δεν προχωρούσε. Απομακρυνόμενος άρχισα να τους κατανοώ, αλλά και να τους αγαπάω περισσότερο αφού το έκανα πλέον και στον εαυτό μου.
Το 2000 μου δόθηκε η ευκαιρία να σχεδιάσω και να κατασκευάσω ένα ιδιωτικό σχολείο από Καρδιάς, στην Καρδίτσα, πράγμα δύσκολο!
Μου έγινε η ανάθεση τον Δεκέμβριο και το Σεπτέμβριο έπρεπε το σχολείο να είναι γεμάτο παιδιά. Με αυτό το πρώτο βήμα, ξεκίνησα να ανεβαίνω το δικό μου βουνό.
Βάζοντας όλα τα αποθέματα μου, ψυχικά και οικονομικά, αλλά και με ένα βαρύ σακίδιο στην πλάτη που φορτώθηκα από την τράπεζα, το 2004-2005 έχτισα το δικό μου χώρο, το Workshop, το δικό μου αρχιτεκτονικό και δημιουργικό εργαστήριο.
Πιστεύοντας ότι η Αρχιτεκτονική δεν σχεδιάζει απλώς κτίρια αλλά ανθρώπινες ζωές, συνεχίζω από τότε, ανεβαίνοντας σε διάφορα ψηλά ή χαμηλά βουνά: την Αγία Παρασκευή, το Παγκράτι, το Κολωνάκι, το Καπανδρίτι, το Κοκκώνι, με την ελπίδα πάντα, φτάνοντας στην κορυφή, να δω μια ακόμα πιο ψηλή και μακρινή κορυφή να ξεπροβάλει στον ορίζοντα.
Η αρχιτεκτονική εμπεριέχει το σχεδιασμό πόλεων, κτιρίων, επίπλων, αντικειμένων ακόμα και έργων τέχνης, αφού όλα αυτά συνθέτουν το περιβάλλον που ζούμε. Έτσι πρέπει να είναι σχεδιασμένα με λογική και λειτουργικότητα, αλλά για να είναι ανθρώπινα, πρέπει να εμπεριέχουν όραμα και συναίσθημα.
Αυτά είναι που δίνουν νόημα στη ζωή μου και αυτά είναι που θέλω να καθορίζουν το έργο μου.

bgani